یک افسانه جالب در مورد اوریگامی یا هنر کاغذ و تا!

اوریگامی هنری است که در آن به کمک کاغذ و چند تای هندسی می توان اشکال جالبی نظیر حیوانات، پرندگان، ماهی ها، وسایل بازی، وسایل دکوری، شکل های هندسی و اشکالی در ارتباط با گرافیک، معماری، صنعت و ... خلق کرد و هماهنگی بین ذهن و دست را پرورش داد. Oriبه معنی تا زدن با فکر و gami به معنی کاغذ است که از ترکیب آن، کلمه اریگامی یا هنر کاغذ و تا ساخته می شود.برای این کار لازم است که خوب تمرکز کنید، با دقت ببینید و ظرافت را در دستان خود به کار بگیرید.

افسانه هزار درنای کاغذی

سمبل اریگامی، یک پرنده دریایی است که به عنوان سمبل بین المللی صلح نیز شناخته شده است. الینور کوئر (Eleanor Coerr) کسی است که با نوشتن کتاب "ساداکو و هزار پرنده دریایی کاغذی" به این سمبل جان بخشید. این کتاب که به صورت گسترده ای منتشر شد، داستان یک دختر نوجوان به نام ساداکو را بیان می کند که در اثر تشعشعات رادیواکتیو بمب باران اتمی ژاپن توسط آمریکا در جنگ جهانی دوم صدمه دیده بود.

ساداکو ساساکی( 1955 ـ 1943) یک دختر بچه‌ ژاپنی بود که در 2سالگی اش انفجار هسته‌ ای در هیروشیما (6 آگوست 1945) رخ داد. 9 سال بعد و زمانی که ساداکو یازده ساله بود، هنگامی که برای یک مسابقه دو تمرین می کرد، زمین خورد و به دلیل زخمی که روی بدنش ایجاد شده بود و آلودگی زمین به مواد رادیواکتیو بیمار شد. پس از آنکه جنگ تمام شد، او در بیمارستانی تحت درمان قرار گرفت اما چند سال بعد مبتلا به سرطان خون شد.

او زمان زیادی را در بیمارستان بستری بود و هر روز آرزو می کرد تا سلامت کامل خود را به دست بیاورد. یکی از همین روزها دوست بسیار صمیمی اش به او گفت که پرنده دریایی سمبل سلامتی است و یک افسانه قدیمی می گوید که هر کس بتواند هزار درنای کاغذی بسازد، سرانجام به آرزویش می ‌رسد و سلامتی اش را به دست می آورد.

ساداکو که تنها آرزویش سلامتی و داشتن یک زندگی عادی بود، شروع به ساختن درناهای کاغذی کرد. این کار چنان فکر او را به خود مشغول می کرد که بیماری از یادش می رفت. آنقدر ساخت و ساخت که اطراف تختش در بیمارستان، پر از درناهای کاغذی شده بود. او درناهایش را  از هر کاغذی که به دستش می‌ رسید می ساخت. گاه از یک تکه کاغذ شکلات، گاه از پاکت نامه و گاه از برگه ‌های باطله. سرانجام ساداکو موفق شد تعداد زیادی درنای کاغذی بسازد، اما بیماری او سخت تر از آن بود که با یک آرزو و تعدادی درنای کاغذی از بین برود. پزشکان مرتب وضعیت او را چک می کردند و تعداد گلبول‌های سفید خونش از طریق آزمایش خون شمارش می ‌شد. رفته رفته تعداد گلبول‌های سفید خون ساداکو افزایش ‌یافت و او آرام آرام به مرگش نزدیک می شد.

اما ساداکو دست از تلاش برنداشت و به ساختن درناهای کاغذیش ادامه داد. او هنوز هم امید به بهبودی داشت. درناهای کاغذی اش هر روز کوچک و کوچکتر می ‌شدند تا جایی که آخرین درناهایش را با کمک سوزن می ‌ساخت اما ناامید نشد. تا اینکه در تاریخ 25اکتبر 1955و زمانی که فقط 12 سال داشت، در میان انبوهی از درناهای کاغذی جان سپرد.

وقتی دوست صمیمی و همکلاسی هایش متوجه شدند که او موفق نشد رویایش را کامل کند، تصمیم گرفتند درست کردن درنای کاغذی را یاد بگیرند و توانستند ساختن هزار پرنده دریایی ساداکو را تمام کنند و سرانجام به رویای او تحقق بخشند. آنها همچنین به دیگر کودکان ژاپنی نامه نوشتند و داستان ساداکو را بازگو کردند و تلاش کردند با جمع آوری پولهایشان بنای یادبودی برای ساداکو و گسترش پیام صلح او بسازند. هنگامی که دولت ژاپن از این طرح مطلع شد، تصمیم گرفت یک پارک در هیروشیما را به نام پارک صلح تغییر نام دهد.

پنجم می ماه سال 1958؛ مصادف با روز کودک در ژاپن، در پارک یادبود صلح هیروشیما (Hiroshima Peace Memorial Park) از یک بنا رونمایی شد که با مشارکت مردم ژاپن و کمک ‌های مالی خارجی مردم سراسر دنیا که داستان غم انگیز و امیدبخش ساداکو را شنیده بودند، ساخته شده بود. این بنا "یادبود صلح کودکان" نامگذاری شد و به یاد ساداکو و درناهای کاغذی اش، بالای آن مجسمه دختر بچه ‌ای قرار گرفت که یک درنای کاغذی بزرگ را روی سر خود گرفته بود. در پایین بنای یادبود، سنگی قرار داشت که بعدها روی آن داستان ساداکو نوشته شد و سالها به عنوان یکی از داستان هایی که دانش آموزان باید مطالعه می کردند، راه خود را به مدارس اروپا باز کرد.

پنجاه سال پس از بمباران اتمی هیروشیما و در سال 1995، کودکان ایالت نیومکزیکو که همان محل ساخت تسلیحات هسته‌ای آمریکاست در روز جهانی کودک، نامه ‌ای به شورای شهر Santa Fe فرستادند و خواستار ساخته شدن بنای یادبود صلح و ساداکو شدند. سرانجام تلاش آنها نتیجه داد و در پارک اصلی این شهر بنایی به شکل کره زمین ساختند و هر ساله در روز جهانی کودک، تعداد بسیار زیادی درنای کاغذی با اندازه‌ ها و رنگ‌ های مختلف به آن بسته می‌شود تا یادآور جنایت بزرگ هیروشیما و مظلومیت ساداکو و تمامی کودکان جنگ زده دنیا باشد. ساداکو با درناهای کاغذی اش ماندگار شد، در آسمان جاودانگی پرواز کرد و فریاد همبستگی و صلح طلبی کودکان را به گوش همه مردم دنیا رساند. او به همه ثابت کرد دنیای مملو از جنگ، یعنی دنیای بدون کودک، دنیای بدون زیبایی و دنیای بدون آینده. کاش دنیا در دست بچه‌ها بود.